Արամ Պետրոսեան. «Չարենց»
Իմ պէս տղայ էր… մի քիչ կամակոր… ներսում լոյս ունէր… կապոյտ… ծիրանի ծիր անծիր… եւ արեան կարմիրն էր բո՛րբ կաթում նրա գրչածայրից… Նաիրեան երազներ էր հեղում տեղին-անտեղին՝ վարանոտ հայեացքի ծայրով խե՛թ նայելով իր սերմանած բառուբանի տիտանական աճին… Չմարսուած օրերի դառը թուքը մատների ծայրին՝ էյջաշրջումներ էր անում եւ ամէն էջի՝ պողպատէ ձեռքի դրոշմը զարկում իբրեւ շտամպ, չարութեամբ նայելով աչքերի մ...
Posted On 14 Մրտ 2014