Անրի Վերնոյ. «Անհայրենիք … Այդ բառը ես կարողացա կարդալ միայն շատ հետո»
Այդ Ֆրանսիան տվյալ պահին կոչվում էր Մարսել։ Այսօր էլ տեսնում եմ մեզ ափին կանգնած հինգ փխրուն կերպարանքներ, որոնք իբրև ուղեբեռ ունեին մի վիթխարի կապոց՝ անարժեք ինչ-որ գորգով փաթաթված և ամեն կողմից խաչկապ արված։ Մայրս հենց ոտք դրեց ամուր գետնին, անմիջապես վերգտավ այտերի վարդագույնը։ Հայրս իրարանցման մեջ էր։ Վարձու սենյակ գտնելու հույսով մեկ հունարեն ու թուրքերեն, մեկ հայերեն հարցուփորձ էր անում...
Posted On 07 Փտր 2014