ԱՆԱՀԻՏ ՎԱՐԴԱՆԱՆՑ. Լռո՜ւմ է թախծոտ գույնը արևի
Լռո՜ւմ է թախծոտ գույնը արևի՝ Պա՛ղ անձկության գրկում կորստի՝ Ողողվա՜ծ լույսով կավե պարսպի: Մատներդ անմե՜ղ, տերևի նման, Լույսի հետնորդն են՝ մանր, սպիտակ Ավազի սորուն ծալքերի՜ վրա… Քնքուշ շուրթերդ քաղաքի վրա Սահո՜ւմ են զգույշ՝ պեղելով անձայն Ոտնահետքե՜րը անցյալի, տաք ձյան։ Կրքոտ ստվերներ խոսում շշուկով, Բացում են մեղքի փեղկե՜րը գարնան, Սակայն ես թաքուն փակ հետնամուտքով Հպարտ գալիս եմ ընդառա՜ջ նրան… Իսկ քո աչքերից նոր լույս է կաթում Սրբոց Վա...
Posted On 04 Հնվ 2022