Իմ մանկության ձյունը միշտ գիշերն էր գալիս ու շատ խոշոր փաթիլներով։ Սենյակի մեծ պատուհանը բացեինք’ սպիտակ բամբակի քուլաների նման կնստեր պատուհանի լայն գոգին դրված փոքրիկ տոնածառի զարդարված ճյուղերին։ Այդ նուրբ ու խոշոր հեքիաթային փաթիլները չէին վախենա նույնիսկ մեր չուգունե հաստ պատերով ջեռուցման մարտկոցներից, որոնց վրա կարգավորիչ չկար, երկու փոքր սենյակները կուզեին եռման կսարքեին, կուզեին’ գոլ, մնում էր մենք կողմնորոշվեինք հագուստների որ խմբաքանակը հանենք կամ հագնենք։ Իսկ ապակեպատ մեր փոքրիկ քառակուսիներով պատշգամբում մենք էինք’ երեխաներս։ Եթե նկարեին այդ տեսարանը, հոլիվուդյան կինոֆիլմերի մի փոքր մասը կգեղեցկանար’ տոնածառի մի ճյուղից մյուսը գնացող փայլուն, ճռճռան թղթերով կոնֆետների քաղցր “ցոլքերի” շարանով… . Ձյունը պատուհանից այն կողմ մեղմ իջնում էր համընթաց մեր’ գիշերվա լույսերով շաղախված սպիտակ ձյանը նայող պսպղան սև աչուկներին ու թպրտացող սրտիկներին։ Հեքիաթային դեկորացիան լրացվում էր’ պատշգամբից դրսի վրա գտնվող թիթեղին մեր ձեռքերի նկարներով։ Թիթեղի վրա մնում էր մեր մատների հետքերը, իսկ պատշգամբի ներսում մեր մատներին’ իրար վրա թափված ձյունե կտրած եզրերով սպիտակ հատիկները…Այդ գիշերվա քունը լինում էր ամենափափուկը… Գիշերը կարծես դրսում լինեինք’ հաստ շերտով տաք” ձյան” մորս մատներով սարքած սպիտակ անկողնու մեջ։ ‌Առավոտյան քնաթաթախ մոտենում էի պատուհանին, ու մեր ներքևի հարևանի այգու ծառերը, որ միշտ խանգարում էին մորս լվացքի’ ձյունից ճերմակ երկար սավաններին, սիրուն պատժված էին, ծածկված ձյան շերտով, այնպես, որ բաց տեղ չէր երևում։ ‌Իսկ դպրոցի դաշտը, որն այդպես էլ չճանաչեց իր դպրոցին, քանի որ դպրոցը մի տեղում էր, ինքը մեր պատշգամբի դիմացը’ էլ տեղ չկար, պռնկե պռունկ լցված էր խոշոր փաթիլներով։ Մնում էր սպասել դպրոց գնացող իմ երկու քույրիկներին ու ու եղբորս, որ գան ու սահնակը վերցնեն։ Ես մի քիչ տզզամ, որ ինձ էլ տանեն իրենց հետ, տզզամ, որ մրսում եմ, բերեն տուն “գցեն” ու տզզալով պատուհանից իրենց նայեմ, թե ինչու եմ ես փոքր ու չունեմ իմ սեփական սահնակը… Արձակագիր, “Արձակից ավելացած տողեր”-ի հեղինակ՝ ԳԱՅԱՆԵ ՓԱՅՏՅԱՆ