Previous Story
Դավիթ Վանյան. Հայրենիք
Պահիր ինձ քո սրտում, ու ես կրկին կգամ,
Մրրկահավի նման՝ օվկիանոսներ հատած,
Քամիների քինոտ քամահրանքը դժկամ
Ես կսանձեմ ոգուս առագաստը պարզած։
Քեզ նվերներ բերեմ, չնաշխարհիկ, չքնաղ,
Ծնկի կգամ, կասեմ, սիրում եմ քեզ անչափ,
Անցյալացան, անցան տարիներս, ավա՜ղ,
Վտարանդի, օտար անհայտներում՝ անափ։
Ու չեմ կարող զղջալ, կամ ետ նայել՝ ցավով,
Ու ժամանակ չունեմ՝ ափսոսանքի համար,
Այս է կյանքը, ես էլ՝ երազանքիս ճամփով,
Շուտով պիտի շինեմ հաղթանակի կամար։
Не забывай меня, Отчизна: я вернусь.
Я буревестником взмечусь из-за морей.
И парусом тугим я обернусь,
Чтобы доплыть в шторма — и побыстрей.
Я принесу дары — бесценные, как жизнь,
И припаду к твоим ногам, раскаясь.
Потеряны года — как ими ни гордись,
На дальних берегах к чужбине приобщаясь.
Но нет раскаянья, обиды на быльё,
И поздно унывать, что жизнь — насмарку.
К тебе вернусь я, навострив копьё
И триумфальную воздвигну арку!
Դավիթ Վանյան
Перевод с армянского Лия Аветисян
