Խաչիկ Մանուկյան. ՀԱՅՐԵՆԻՔ
Հոգեհացի սեղանի պես մռայլ Եվ դառնությամբ բաժակների համր, Որպես խանդակ՝ ելքով մի անհնար, Գեր գաճաճի շնչով՝ ծանր-ծանր, Որպես չբեր մի կին՝ անթով գերի Կամ որպես աղ՝ ցանվող բաց վերքերին՝ Ցոլում-անցնում են օրերը անբերրի՝ Լծված մահասարսուռ, մութ կրքերին։ Հիմա կարո՞ղ ես դա երգել մեկ էլ...
Posted On 21 Սպտ 2022