Երբ անունդ Պրուստ չի, սևեռուն հիշողությունդ մանկության առաջին հուշերիդ մեջ արձանագրում է լոկ մեծ ցնցումները, որոնք ապրել ես մեծերի աշխարհում:

Դա կարող է լինել ուժեղ վախ, խիստ պատիժ` ինչ-ինչ հիմարության համար, սքանչացում որևէ հայտնության առջև, սոսկում կոպիտ արարքից կամ առաջին վիրավորանքից ծնված ցավ:

«Որքան խորանում եմ հուշերիս մեջ …». դասական այս արտահայտությունը, դեպի պատանության «Սեզամը», համեստ մարդկանց առջև բացում է վառ գույներ:

Միագույն նկարի նման գունատ հիշողությունները հաճախ հորինվում են շատ ավելի շետո, որպեսզի մանկանն օժտեն սուր դիտողականությամբ, որն արդեն ազդարարում է ապագայի մեծ մարդուն:

Միայն հանճարին է վիճակված ունենալու վերանայված ու սրբագրված մանկություն: Այդ դեպքում արվեստի և իրականության խաբեությունը գերագույն ալքիմիայի շնորհիվ միաձուլվելով, մեզ առաջնորդում է դեպի դարը լուսավորող մի ստեղծագործություն:

Անրի Վերնոյ «Մայրիկ»