Սկիզբը`

Խրիմյանը իրան ավելի բանաստեղծ էր համարում, քան կաթողիկոս

Խրիմյանը հումորիստ էր: Ամենալուրջ և ամենահանդիսավոր պահերին անգամ նա չէր մոռանում իր բնածին հումորը:

Առաջին քարոզն էր Թիֆլիսի Վանքի տաճարում: Բավական երկար քարոզ: Սեղանի վրա դրված էր մի բազկաթոռ, Խրիմյանըխոսում էր ոտքի վրա: Քարոզի կեսին նա ասաց.

— Շտէ այդպես:

Եվ նստեց բազկաթոռի վրա: Դպիրների խումբը մի քահանայի ղեկավարությամբ, կարծելով, որ Հայրիկն ավարտեց քարոզը,սկսեց երգել «Հայր մեր»: Հանկարծ ոտքի ելավ Խրիմյանը:

— Համբերիր, տեր պապա, ես խոսքս տակավին չեմ ավարտել, — ասաց նա, — անոթի ես, մի շտապիր, կրնաս քիչ ուշ ճաշել:

Մենք դարձյալ շփոթվեցինք: Տաճարը լիքն էր օտարականներով: