1965 թվականի ապրիլի 24- ին լրանում էր երիտթուրքերի կողմից Արևմտյան Հայաստանում կազմակերպված հայոց ցեղասպանության 50-ամյակը:Երիտասարդությունը, մտավորականությունը, ամբողջ ժողովուրդը պատրաստվում էր նշելու այդ տարեթիվը: 1964 թվականը անցավ նախապատրաստումների և պատմության դասերի վերլուծության, իրոք, մի անթաքույց շտապանքի մեջ: Վահագն Դավթյանի խմբագրած«Գրական թերթը» պարզապես ապշեցնում էր, նյութերը, հաղորդումները, թուրք ջարդարարներին մերկացնող փաստաթղթերը, հրապարակախոսական ելույթները գրեթե ամեն համարի լցնում էին լրագիրը: Հրապարակվեցին պատմական հետազոտություններ՝ Ջ.Կիրակոսյան, Ե.Սարգսյան, Ռ.Սահակյան, Մ.Զուլալյան, Ա.Մնացականյան «Геноцид армян» (փաստաթղթերի ժողովածուն՝ ակադեմիկոս Մ.Ներսիսյանի խմբագրությամբ) և այլն: Վերահրատարակության ներկայացվեց Պարույր Սևակի «Անլռելի զանգակատունը», գրվեցին նոր բանաստեղծություններ, «Եղեգները չխոնարհվեցին» վեպը, դրամատիկական ասքեր, պոեմներ և այլն: Երաժշտական աշխարհը նույնպես, ինչպես գրականը, առաջ քաշեց իր լավագույն զավակներին՝ Էդգար Հովհաննիսյան,Ալեքսանդր Հարությունյան,Էդվարդ Միրզոյան և շատ ուրիշներ: Հայկական եղեռնի հիսունամյակի սգատոնի նախապատրաստական աշխատանքներին իրենց նպաստը բերին նաև Լուսինեն, Խորենը, Վահագնը*, Մարիանան**: Տարեսկզբից տրված համերգները վերելքի տրամադրություններով էին համակված: Լուսինեն ու Խորենը մասնակցում էին «Անլռելի զանգակատան» նոր բեմականացման աշխատանքներին: Որոշվեց նաև համերգների շարք տալ Վահագնի հետ ամբողջ ապրիլ ամսվա ընթացքում: Ապրիլի 21-ին, 24-ին և 25-ին կրկնվեց նույն համերգը՝ Բախ, Կոմիտաս, Եկմալյան: Լուսինեն երգում էր «Տեր ողորմեա», «Սուրբ,սուրբ», «Խորհուրդ խորին», «Ամեն Հայր սուրբ», «Կռունկ», «Անտունի»: Համերգային ծրագիրը խոր հայրենասիրությամբ բռնկված մի ջահ էր, որ լուսավորում էր Կոմպոզիտորների Տան դահլիճում հավաքվածների տրտում, զուսպ դեմքերը: Ապրիլի 24-ին դահլիճը լեփ-լեցուն էր: Անսփոփ, տխուր ալիքվում էր ժամանակը և այդ պահին ոչ-ոք չէր կարող ասել, թե իր սիրտը Անատոլիայում և Դեր- Զորի անապատներում դաժանորեն մորթված երկու միլիոն եղբայրների ու քույրերի հետ չէ: Լուսինեն երգում էր: Չէր երգում՝ աղոթում էր: Ահավոր սպանդի մղձավանջը մի պահ հառնում էր ներկաների մեջ և նրանց աչքերն արցունքոտվում էին հին օրերի տրտմությամբ ու թախիծով լի երգերի խոր ազդեցությունից: Այդ օրը Երևանը տեսել էր երիտասարդության սգո երթը դեպի հայոց Պանթեոնը՝ Կոմիտասի շիրիմը: Երթի մասնակից ունկնդիրներից յուրաքանչյուրը ապրում էր հոգեկան ալեկոծության պահեր: «Պատարագից» կատարված հատվածները լի էին դրամատիկ-ողբերգական հույզերով: Մանավանդ «Սուրբ,սուրբը» և «Խորհուրդ խորինը» վերառաքվեցին արտաքո կարգի անկեղծությամբ, օվսաննայի ջերմագին ու բացառիկ հանդիսավորությամբ: Երգերը չէին ընդմիջվում ծափահարություններով: Ե՛Վ երգչուհին, և՛ ունկնդիրները ասես համաձայնության էին եկել՝ լռության և հանդիսավոր մտերմության մեջ ապրել ու վերապրել մեծ կորստի ծխացող ցավը: Լուսինեն մենախոսում էր: Նրա արտաքինից ունկնդիրներն էին ձգվում զգացումի բազմահազար թելեր: Ձայնը կրկնապատիկ գեղեցիկ էր: Ինչպես հրեշտակ, նրա շրթունքներից հորդում էին օրհնության և ավետիսի ղողանջները, և նա պարզ հասկանում էր, որ դահլիճը քարացել, սառել է օրվա լարումներից, հոգնությունից, մտքերից ու սարսուռներից: Դահլիճն ու երգչուհին միասնացել էին զգացումների ու ապրումների փոխներթափանցումով: *Երգեհոնահար Վահագն Ստամբոլցյանի մասին է խոսքը՝ Լուսինեի համերգների երկար տարիների նվագակցողը: **Դաշնակահարուհի- պրոֆեսոր Մարիանա Հարությունյանի մասին է խոսքը՝ Լուսինեի երկար տարիների կոնցերտմեյստերն ու նվագակցողը: (Հատված պրոֆեսոր Կարլեն Դանիելյանի «Լուսինե Զաքարյան» գիրք -էսսեից)