Հակոբ Սալախյանը պահում էր նոթատետրեր, դրանցում գրանցելով իր անհամար ծանոթ-բարեկամների հասցեները, «վաղվա անելիքները», իրեն առանձնապես դուր եկած փիլիսոփայական դարձվածքները և մեծ գրողների ու արվեստագետների ասույթները:

Նոթատետրերից մեկում բազմաթիվ այլ դարձվածքների կողքին նա գրանցել էր նաև հետևյալ դարձվածքը. «Կյանքում ավելի կորցնելն է անհրաժեշտ, քան ձեռք բերելը: Հատիկը ծիլ չի տալիս, եթե չի մահանում …»:

Թեև անհայտ է այս դարձվածքի սկզբնաղբյուրը, բայց ամենայն շնչով կարող է համարվել Հակոբ Սալախյանի «հայտնագործությունը», ներքնամտորումը, այնքնա ճշգրիտ է արտացոլում նրա կյանքի բովանդակությունը:

Արդարև, Հակոբ Սալախյանն ապրեց «մահացող հատիկի» օրենքով. անվերջ կորուստներով, ինչպես ճակատագրական բոլոր քառասունյոթ տարեկանները` Պարույր Սևակը, Մինաս Ավետիսյանը …

Նրա ապրած քառասունյոթ տարիների (ծնվել է 1922 թվականի սեպտեմբերի1-ին, մահացել է 1969 թ. սեպտեմբերի 1-ին) գիտակցական հատվածը` ուսանողական շրջանից մինչև «Դրուժբա նարոդով» ամսագրի փաստական ղեկավարությունը, անցավ իբրև գրականության նվիրման սրբազան արարողություն, ուր իսպառ բոցավառվում էին անձնական շահախնդրությունները, ներքին ջղաձգումները, դիրքամոլական հակումները:

Գրականությունը նրա առաջին և անփոխարինելի սերն էր: Եթե ուզեր, կարող էր լինել ամենահռչակված դասախոսը, կարող էր նվաճել այլևայլ դիրքեր, սակայն գերադասում էր լինել գրականության ծառայության մեջ:

Այդ ծառայության գագաթը, իհարկե, «Դրուժբա նարոդով» չափազանց դժվարին, բազմահասցե ամսագրի գլխավոր խմբագրի տեղակալությունն էր: Շուրջ տասը տարի` 1959 թվականից մինչև 1969 թվականը լինելով խմբագրի տեղակալի պաշտոնում, Հակոբ Սալախյանը, կարելի է ասել, կրում էր ամսագրի հրատարակման ծանրության մեծ բաժինը: Նրա աշխատանքային օրը սլսվում էր մինչև ուշ գիշեր «մի շնչով» ընթերցված ձեռագրերի մասին դրանց հեղինակների հետ ունեցած առավոտյան գործնական զրույցներով, շարունակվում խմբագրական նիստերով, հեռախոսային խոսակցություններով` գերազանցորեն այլ քաղաքների գրողների հետ, ավարտվում գիշերային համր լռության մեջ ղազախ, ուկրանիացի, բաշկիր, վրացի, չուքչի և այլազգի բազմաթիվ գրողների նոր ձեռագրերի ընթերցանությամբ: Միապաղաղ` միօրինակ ռիթմի այդ հոգնեցուցիչ աշխատանքը ոչ միայն չէր բարկացնում նրան, այլ հավելյալ լիցքեր էր հաղորդում նրա հիվանդ, օրեցօր ուժասպառվող մարմնին` ստեղծելու բազմազգ սովետական գրականության ռուսական ֆոնդը, կյանքի ուղեգիր տալու ազգային հանրապատություների բոլոր նշանակալից բանաստեղծական ու արձակ ստեղծագործություններին:

Միանգամայն տեղին էր Նիկոլայ Աթարովի գրավոր այն միտքը, թե Հակոբ Սալախյանի պես ինտերնացիոնալիստ գրական գործչի կերպարը հենց այն էր, ինչի մասին երազում էր Մաքսիմ Գորկին:

Սուրեն Աղաբաբյան «Դասականներ և ժամանակակիցներ»