That time it did not even enter my mind that Artsrunyan would become a dear and bosom friend of me. В то время никогда даже в голову не приходило бы, что Арцрунян станет очень дорогим и задушевным Человеком в моей жизниԱյն ժամանակ երբեք մտքովս չէր անցնի, որ Արծրունյանը դառնալու էր մի շատ թանկ ու հոգեհարազատ մարդ իմ կյանքում

For a long time I had been thinking who the real painter was which his mission was, until I met Eduard Artsrunyan. The history of only one portrait granted me with warm friendship of a year and two months. It seemed impossible that me a 29 years old girl and him a 80 years old painter could become friends.

My first acquaintance with Artsrunyan took place in 1999, December, when I first saw his canvases that gave life and warmness to the gloomy days of December. That time it did not even enter my mind that just ten years later I would become the curator of his next exhibitions, and that Artsrunyan would become a dear and bosom friend of me.

It was an honour to deserve Eduard Artsrunyan’s confidence, when the venerable Master assigned the organization of his exhibitions of his 80th anniversary just to you, when told the most interesting stories of his life just to you and the most pleasant fact was that you were the person who must realize his innermost dreams. Anyhow (in any case), I am a happy (lucky) person that just now I am writing about Eduard Artsrunyan.

The October of 2009 was an active period in my life. At that time I got an opportunity to get acquainted with the whole creative heritage of this great artist. I was extremely impressed and shocked: I saw Artsrunyan with his whole charm and power. Artyom Artsrunyan’s son showed the pictures to his father and the latter was choosing which were going to be exhibited. It could seem to be a simple process but it was a unique opportunity to see the artist with his works as an entity. If only you saw how inspirited he was when representing the history of the creation of his works.

Anahit Koryun

“Художник рисовал свое последнее полотно, сам не зная об этом”. Эдуарда Арцрунян

Я долго думала, – кем же является художник в реальности и в чем заключается его миссия. Думала до тех пор, пока не встретила Эдуарда Арцруняна. С истории одного портрета — теплая дружба в течение одного года и двух месяцев. Кажется чем-то невозможным — между 29-летней девушкой и 80-летним художником.

Но мое настоящее знакомство с Арцруняном произошло еще в декабре 1999 года, когда я впервые обнаружила полотна Арцруняна, которые мрачным, декабрьским дням как-бы придавали дыхание и теплоту. В то время никогда даже в голову не приходило бы, что спустя ровно десять лет я стану куратором его последующих организуемых выставок, что Арцрунян станет очень дорогим и задушевным Человеком в моей жизни.

Безусловно, быть достойной доверия Эдуарда Арцруняна большая честь, счастье, когда убеленный сединой Мастер именно тебя доверяет дело организации выставок посященных его восьмидесятилетнему юбилею, именно тебе он рассказывает самые интересные истории из своей прожитой жизни, и то, что именно ты должна осуществлять все его заветные мечты. Словом, счастливый я человек, что сейчас сижу и пишу об Эдуарде Арцруняне.

Октябрь 2009 года был плодотворным рабочим периодом для меня. В течение этого периода по поводу предстоящей выставки мне была дана возможность полностью познакомиться с творческим наследием артиста Эдуарда Арцруняна.

Я была очень впечатлена и шокирована — передо мной был Арцрунян со всею своею привлекательностью и мощью. Сын Арцруняна- Артем, в моем присутствии показывал отцу картины, а Мастер решал, какие из них будут выставлены на выставке. Кажется, что это простой и легкий процесс, но сама по себе исключительная возможность – художник со своими картинами – одно целое. Если б вы видели, с каким воодушевлением Арцрунян представлял историю создания своих произведений.

Анаит Корюн

Սկիզբը`

«Նկարիչն իր վերջին կտավն էր նկարում ու ինքն էլ չգիտեր այդ մասին». Էդուարդ Արծրունյան

Երկար ժամանակ մտածում էի` ով է իրականում նկարիչը, որն է նրա առաքելությունը, մինչև որ հանդիպեցի Էդուարդ Արծրունյանին: Մի դիմանկարի պատմությունից` մեկ տարի երկու ամսվա ջերմ ընկերություն: Կարծես թե անհնարին բան` 29-ամյա աղջկա և 80-ամյա նկարչի միջև:

Սակայն իմ իրական ծանոթությունը Արծրունյանի հետ տեղի էր ունեցել դեռևս 1999 թվականի դեկտեմբերին, երբ առաջին անգամ հայտնաբերեցի Արծրունյանի կտավները, որոնք դեկտեմբերյան մռայլ օրերին մի տեսակ շունչ ու ջերմություն էին հաղորդում: Այն ժամանակ երբեք մտքովս չէր անցնի, որ ուղիղ տասը տարի անց նրա հաջորդ կազմակերպվելիք ցուցահանդեսների կուրատորը ես էի լինելու, որ Արծրունյանը դառնալու էր մի շատ թանկ ու հոգեհարազատ մարդ իմ կյանքում:

Էդուարդ Արծրունյանի վստահությանն արժանանալը, ինչ խոսք, մեծ պատիվ է` երջանկություն է, երբ ծերունազարդ Վարպետը հենց քեզ է վստահում իր 80-ամյա հոբելյանին նվիրված ցուցահանդեսների կազմակերպման աշխատանքները, հենց քեզ է պատմում իր ապրած կյանքի ամենահետաքրքիր պատմությունները, ու այն, որ հենց դու պիտի իրականացնես նրա կյանքի բոլոր նվիրական երազանքները: Ինչևէ, ես երջանիկ մարդ եմ, որ հենց հիմա նստած գրում եմ Էդուարդ Արծրունյանի մասին:

2009թ. հոկտեմբերը բեղուն աշխատաշրջան էր ինձ համար` այդ ժամանակահատվածում ինձ հնարավորություն էր ընձեռվել առաջիկա ցուցահանդեսի առիթով ամբողջությամբ ծանոթանալու Էդուարդ Արծրունյան արվեստագետի ստեղծագործական ժառանգությանը: Խիստ տպավորված ու ցնցված էի` իմ առջև Արծրունյանն էր իր ողջ հմայքով ու հզորությամբ: Արծրունյանի որդին` Արտյոմը, իմ ներկայությամբ հորն էր ցուցադրում նկարները, իսկ Վարպետն էլ` որոշում, թե դրանցից որոնք էին ցուցադրվելու: Թվում էր` պարզ և հասարակ գործընթաց, սակայն ինքնին բացառիկ հնարավորություն` նկարիչն իր նկարների հետ` մի ամբողջություն: Տեսնեիք, թե Արծրունյանն ինչ ոգևորությամբ էր ներկայացնում իր աշխատանքների ստեղծման պատմությունը:

Անահիտ Կորյուն